Een logopedist heeft een persoonlijke vraag die het collectief raakt, namelijk: ‘Wat maakt dat het vakgebied logopedie vaak een ondergeschoven kindje is en we ons laten leiden door anderen?’ Samen met deze logopedist besluiten we een bijeenkomst te organiseren waar collega-logopedisten bij aansluiten die interesse hebben om met systemisch-dialogisch werk dit thema te verkennen. Na een mooie dialoogcirkel met de hele groep, kijk ik samen met de logopedist welke elementen voor haar belangrijk zijn om op te stellen: We starten met de posities ‘Logopedie’ en ‘Maatschappij’.
Logopedie zoekt een eigen plek in het veld en komt terecht achter een paal in de ruimte, letterlijk niet in beeld. Maatschappij staat in het midden, voelt zich zwaar, zware benen. Als Maatschappij contact wil maken met Logopedie, dan voelt dat voor Logopedie bedreigend. Er is iemand uit de groep die mee resoneert en het gevoel heeft achter Logopedie te willen staan, ondersteuning bieden. Ik laat de deelnemer deze beweging maken. Het gaat aanvankelijk zichtbaar beter met Logopedie. Als het te lang duurt en er gebeurt niks, dan verdwijnt de ondersteuning weer achter Logopedie vandaan. Als je dan toch niks doet… is de reactie van de Ondersteuning.
Er zit een deelnemer recht achter de positie van Maatschappij en zij resoneert ook sterk mee. Ze wil tegen Maatschappij zeggen: ‘Je kan er niks aan doen, het is niet jouw schuld’. Het gevoel neemt bij deze representant toe en ze legt zichzelf op de grond neer. Ze benoemt dat het gaat om nederigheid waarbij tranen beginnen te stromen. Maatschappij gaat inmiddels ook op de grond liggen, maakt een vermoeide indruk. Ook bij Maatschappij komen de tranen en ze huilt in de schoot van de representant, die aangeeft de Aarde te zijn.
Logopedie komt in beweging, zoekt naar een positie en kijkt naar Maatschappij die bij Aarde in de schoot troost vindt. Logopedie maakt verbinding met Maatschappij. Er ontstaat een beweging van een deelnemer. Ze voelt veel liefde , representeert Liefde en maakt contact met Logopedie. Logopedie vindt dit zichtbaar fijn. Ze geeft aan nu niet meer in direct contact met Maatschappij te hoeven zijn. De uitwisseling tussen Logopedie en Liefde is voelbaar.
Een aantal deelnemers geven aan in dit veld hun plek als logopedist te willen ervaren. Er komt een logopedist naast Logopedie staan, op afstand. Ze maakt liever geen contact met Logopedie. Ook aan de andere kant komt een logopedist, wil eerst een hand, maar merkt dat het gevoel afneemt nu liefde meer in beeld komt. . Een representant achter Logopedie geeft aan dat zij de mannen uit het vak mist. Die moeten ook genoemd worden en zijn belangrijk, geeft ze aan. Nog een deelnemer komt naast Logopedie staan. Ze heeft eerst de hand van Logopedie vast, en daarna laat ze de hand los, dit voelt beter na een tijdje. Ze geeft aan dat ze zich de jonge generatie lijkt te voelen van net afgestudeerden die de kern met logopedie niet te pakken kunnen krijgen: dat ze hun best doen om binnen de lijntjes te blijven kleuren, de lijntjes niet meer zien, markeerstift nodig hebben, er niet blij van worden.
Er is ook een logopedist die erbij komt en bewust op afstand van Logopedie een plek inneemt. Op een uitnodiging om erbij te komen, laat zij weten daar niet aan toe te zijn, het is goed daar. Ieder lijkt zijn eigen plek te hebben en stem te hebben.
Ik laat de logopedist die de opstelling heeft aangevraagd zelf ook deelnemen aan de opstelling. Er komt een impuls bij haar om te huppelen en met blijheid beweegt ze door het veld. Ze zoekt ook een eigen plek in de opstelling.
Heel langzaam ontvouwt de opstelling zich, in stilte. Er komt een beweging vanuit Logopedie naar de Liefde toe. De anderen die zich in de positie van logopedisten in het veld hebben opgesteld, bewegen ook naar Liefde toe. Zij vormen een kring om Liefde heen en lange tijd is het stil, alleen een deinende beweging. Maatschappij en Aarde hebben al die tijd rustig toegekeken en hebben het goed op die positie. Als Liefde lang genoeg omringd is, eindigen we de opstelling met dit beeld.
Een jaar na de opstelling heb ik contact met deze logopedist en ze geeft aan: “Als ik nu terugkijk, merk ik dat ik meer los ben komen te staan van wat de omgeving /de buitenwereld van logopedie wil. Ik vaar meer mijn eigen koers en ook vanuit sterker vertrouwen in mijzelf. Daardoor voel ik ook meer de liefde stromen in mijn praktijk. Ik laat mij minder snel gek maken door invloeden van buitenaf. Het voelt voor mij ook alsof ik ‘zachter’ ben geworden.”
Een opstelling die door één logopedist is aangevraagd en die vanuit gelijkwaardigheid en openheid met collega’s onderzocht werd op een diepere laag, het collectief. Ik voel me dankbaar voor deze mooie ervaring met elkaar.
Werken vanuit verbinding.
Ik geloof erin dat systemisch-dialogisch werk kan bijdragen aan persoonlijke groei van professionals. Met veel enthousiasme, oprechte interesse en zorgvuldigheid geef en organiseer ik (geaccrediteerde) nascholing. Wil je zelf een vraag met systemisch-dialogisch werk onderzoeken? Of je eigen dialogische houding verdiepen en leren werken op een systemische laag? Bekijk hieronder het aanbod of klik hier voor meer informatie.
Hartelijke groet, Brenda Zwinkels
Reactie schrijven