Ouders zijn niet verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen.

 

Ze kunnen wel helpen de weg te wijzen en voorwaarden te scheppen.

 

Als ouder wil je van nature je kind beschermen. Je bent erop gericht dat het je kind goed gaat. En ja, ook ik herken het, dat ik het liefst de weg helemaal glad maak om te zorgen dat mijn kinderen zo min mogelijk obstakels tegenkomen en zich gelukkig kunnen voelen. Er doen zich veel momenten op een dag voor, waarop ik ervaar hoe belangrijk het is om er te ‘zijn’ in plaats van te ‘doen’. 'Zijn' door met mijn aandacht bij de ander te zijn, open te luisteren en te wachten met reageren. Mede door systemisch-dialogisch werk heb ik daar belangrijke inzichten in gekregen.

 

Om een voorbeeld te geven: laatst ben ik een lang weekend met mijn man weg geweest. Mijn zoontje gaf aan het écht niet leuk te vinden. Hij kon bedenken dat het in orde was, dat papa en mama een keer samen weg zouden gaan. Hij wist ook dat hij naar een leuke logeerplek zou gaan. Maar het gevoel van ons te moeten missen vond hij écht niet leuk. Als we dan op de eerste dag dat we weg zijn, een verdrietig kind aan de telefoon hebben, dan doet het als ouder pijn. Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik zou van alles willen doen om het verdriet bij hem minder te maken. In plaats van nu wat te ‘doen en te regelen’, luister ik naar hem en bevestig dat het vervelend is. Dat wij hem ook missen en aan hem denken. En dat we over een paar dagen weer thuis zijn.

 

Vanuit opstellingenwerk heb ik ervaren hoe dicht ik innerlijk bij mijn zoontje kan staan. Ik voel me vaak te verantwoordelijk naar hem toe. Als je het opstelt met twee matjes op de grond, dan zou het matje van mijn zoontje tegen mijn matje aan liggen. Een opstelling met matjes is een manier om weer te geven hoe je de relatie tot de ander ervaart.  Het geeft een andere kijk op de situatie. Je maakt een innerlijk beeld visueel.  Hij heeft mij minder nodig dan ik wellicht zou willen. Het erkennen hiervan, maakt een verschil in hoe ik hem benader.

 

‘Als je wilt dat je kind groeit, moet je er niet bovenop gaan zitten.'

De uitdrukking van juf Ankie is hierbij wel toepasselijk: ‘Als je wilt dat je kind groeit, moet je er niet bovenop gaan zitten.' Door mijn zoontje ruimte te geven, kan ik zien hoe krachtig hij is. Het is aan mij om toe te vertrouwen dat hij al zoveel kan. En als ik dat kan, dan ervaar ik rust. En het geeft hem zelfvertrouwen. Het lijkt eenvoudig, maar blijft een valkuil. Ik ervaar dat ik hem meer in zijn kracht zet door er op gepaste afstand voor hem te zijn.

Er zijn in dat weekend nog wel verdrietige momentjes bij mijn zoontje geweest, maar hij had een leuk weekend gehad en was vooral trots op zichzelf. Ik ben dankbaar dat ik naar mijzelf heb geluisterd om tijd samen met mijn man door te brengen. Jezelf centraal stellen is niet altijd makkelijk, maar wel belangrijk om voldoende energie te behouden/op te doen.

 

Het is uitdagend om in contact te zijn met gevoelens die worden opgeroepen bij een lastige situatie.  Zowel in een privé-situatie als werkgerelateerd. Vaak is het makkelijker om ze uit de weg te gaan. Een dialogische benadering en een systemische manier van kijken, bijvoorbeeld met een opstelling, kunnen je een andere kijk op de situatie geven. Waardoor je een nieuw inzicht kan krijgen om anders met de situatie om te gaan.

 

Heb jij, of heeft jouw cliënt, een vraagstuk dat je eens op een andere manier wilt bekijken? Naast trainingen aan hulpverleners geef ik ook één op één begeleiding.  Met systemisch-dialogisch werk jouw (opvoed)vraag onderzoeken. Neem gerust contact op als je meer wilt weten, ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!

 

Hartelijke groet,

Brenda Zwinkels

 

www.davotes.nl  tel. 06-39119006

Reactie schrijven

Commentaren: 0